Wychodzę podlać kwiaty na tarasie. Jest jeszcze wcześnie - trochę po ósmej - ale słońce już ostro świeci, zapowiadając upalny dzień. Powietrze pachnie czymś niesamowicie słodkim, sytym, obfitością, dojrzałym latem.

A więc to już, tak szybko? Znowu jest wrzesień?

Wydawało mi się, że mam czas, że jeszcze-jeszcze, że przecież zdążę, spokojnie.

Prawda: wydawało mi się.

Wydawało mi się, że przecież zdążę jeszcze pożyć, potem, kiedy już wykonam to i owo, odfajkuję z listy rzeczy do zrobienia, ogarnę to i tamto.

Tak, jak z moim urodzinowym wyjazdem nad morze: marzy mi się morze o zmierzchu, stopy grzęznące w mokrym piasku, wiatr. Kiedy zamknę oczy, słyszę szum fal. 

...i to mi musi na razie wystarczyć, pierwszy wolny weekend mam w październiku. Odechce mi się wówczas włóczyć po nocy z przemoczonymi nogami, reumatyzm, korzonki, te sprawy.

Ponieważ dzieci dostają 500+, pani na basenie udziela 50% rabatu na drugie i kolejne dziecko, wzbudzając u mnie szok i niedowierzanie, a poza tym zdarza mi się od czasu do czasu pracować za pieniądze, postanowiłam kupić sobie perfumy.

Kiedyś wuj wysłał mnie do miasteczka po kran, czyli baterię. Rzecz, zdawałoby się, prosta: wchodzę do jedynego w miasteczku sklepu hydraulicznego i mówię: "Dzień dobry, poproszę kran". A pan sprzedawca, wskazując na ekspozycję tychże, umieszczoną na ścianie o wymiarach 2x8 metrów, pyta z uśmiechem: "A który?".

No, właśnie.