Jestem chora, jestem bardzo chora... Zawiozłam świtkiem synów na miejsce zbiórki harcerskiego zimowiska. Stamtąd pojadą sobie dalej autokarem. Bebunio cały szczęśliwy, Maniek cały w nerwach. A przecież to nie jest ich pierwszy wyjazd, mają za sobą kilka biwaków.

- Nie chcę jechać! Gdybym mógł się jakoś wykręcić... Zimowiska są bez sensu. Latem to zupełnie co innego. Czy to musi być takie długie, nie wystarczyłby wyjazd na weekend?

Marudzi i marudzi. Mam po kokardę jego marudzenia i tak naprawdę cieszę się, że to już, że mam wreszcie od tego spokój, bo brzęczał od tygodnia. Powody? Spanie nie w domu, inne otoczenie, wymieszane zastępy (ale i tak wszyscy harcerze się znają, są z jednej drużyny). Więc generalnie powodów nie ma. Takich widocznych, oczywistych.

Maniek jest wyrostkiem-dryblasem, ale w środku jest przerażony światem i ludźmi. Wszystko co nowe, inne, budzi w nim opór. No, chyba, że jest ze mną. Wtedy jakoś lżej znosi życie.

W przedszkolu ryczał prawie codziennie przez prawie cały rok. Kiedy go zabierałam, po południu, był cały zadowolony i czasami nawet nie chciał ze mną wracać do domu, ale rano - tragedia.

Tak samo tu. Harcerstwo jest fajne, chłopaki są ok, ale te wspólne wyjazdy...

Czy nie można by było bez tego?

Biedny Maniek.

"Będę sobie wyobrażał, że to tylko zwykły biwak, a potem może jakoś zleci".

Jestem chora w środku, czuję to jego zdenerwowanie, strach, niechęć. Doskonale to znam.

Ale muszę być twarda. Przetrwać. Nie dzwonić do druha zastępowego z pytaniem: "Jak tam mój Maniuś, chudzinka?".

Mój malutki Maniuś, 180 cm wzrostu.

Mój dzielny Bebunio, który podtrzymuje starszego brata na duchu.

A ja - co mam dziś ze sobą zrobić? Będę się plątać po wielkim, pustym domu -

Wpadłam na świetny pomysł. Pobawię się w gwiazdę. Przez cały dzisiejszy dzień będę wielką gwiazdą. Zacznę od zaparzenia sobie gwiazdorskiej kawy w wyczesanym kubku.

Chyba nie mówi się już "wyczesany". Ja nie wiem...

Trochę mi nie idzie, ale nie zrażajmy się, nie zrażajmy...

Trzy tygodnie temu rozpoczęłam działalność gospodarczą.

No i zaczęło się...

Wydzwaniają codziennie. Różni. A to usługi księgowe, a to usługi bankowe, firmy pożyczkowe, prawnicy, ubezpieczacze, dostawcy wody z dystrybutorem i bez dystrybutora, organizatorzy czasu wolnego i imprez integracyjnych, projektanci stron internetowych, telefoniarze, internetowcy...

Szewc  żaden nie zadzwonił. Ani kominiarz.

A ja staram się być miła, naprawdę, i wyjaśniam, że moja firma jest maleńka, a przychody jeszcze mniejsze. Ale już coraz mniej mam cierpliwości.

W związku z czym dziś pozwoliłam sobie na odjazd.

Załatwiałam sprawy w miasteczku, osobiste i nieprzyjemne. Nie dentysta, o, nie. Coś trudniejszego. A potem miałam zajrzeć do znajomego warsztatu, spytać o wolny termin na ustawianie zbieżności kół, ale żeby tam dotrzeć, musiałam wyjechać na obwodnicę - i poniosło mnie. Zamiast skręcić w miasteczko, pojechałam prosto. Hen, hen!!! Daleko, daleko, przez zimowe lasy, ozdobione szykującą się do wiosny leszczyną, przez przestrzenie śniegiem upstrzone, przez wioski i obok miasteczek, jechałam i jechałam, a mój nowy samochód sprawował się wyśmienicie. .

Tak naprawdę wypatrzyłam w internetach jeden uroczy sklep i chciałam go zobaczyć na zywo, ale nie planowałam tego dzisiaj, obiecuję. 

Tak mi było dobrze z tym, tak dobrze!

Sklepik znalazłam, obejrzałam, co miałam obejrzeć, teraz już łatwiej mi będzie zamawiać cokolwiek przez internety.

Wróciłam do domu naładowana nową zimową energią i udało mi się zgodnie z instrukcją założyć nitki do czteronitkowego owerloka. Zrobiłam próbne szycie: działa.

Jestem taka szczęśliwa!

Blue Monday

Poniedziałek, piętnastego stycznia.

Blue Monday podobno.

Szyję szatę śmierci. Mój syn, który od trzynastu lat i dwudziestu minut jest już na świecie, gra w jasełkach rolę Śmierci. Szata jest z pościeli kupionej u Małgosi - ja nic białego w domu już nie mam - i właśnie układam jej kontrafałdy. Sama wszystko wymyśliłam, nie rysowałam, mam w głowie. Będzie z kapturem i rękawami, i długa do kostek. Skoro na mnie jest za długa, to dla Mańka powinna być w sam raz.

Fajny poniedziałek, taki z energią. Udało mi się załatwić kilka ważnych spraw, kupić świeży chleb, teraz szyję tę szatę, która mnie stresowała już dwa tygodnie - koniecznością zmierzenia się z jej uszyciem.

Właśnie od niedawna wyostrzyła mi się i rozkwitła sposobność do szycia; patrzę na sukienkę pani w telewizorze i wiem, jak jest uszyta, oglądam ciuchy w sklepie i myślę: fajne, uszyję sobie, to proste; mam ochotę uszyć płaszcz i sto sukienek. I trzysta par portek dla Mańka, długich i chudych.

Idę, jeszcze raz poupinam tę kontrafałdę, teraz powinno być już dobrze.

To będzie piękna Śmierć ;)