piątek, 10 listopada 2017

Wyprawiłam Babcię do okulisty do dużego miasta. Zapakowałam do busa, pojechała. Powiedziała, że spotka się ze swoją koleżanką z podstawówki i prawdopodobnie zostanie u niej na noc. No, i bardzo dobrze. Niech sobie dziewczyny posiedzą, pogadają. Dobrze.
Tymczasem zostałam panią na włościach.
To dziwne uczucie: jest tyle rzeczy do zrobienia, że aż nie wiem, od czego zacząć.
Siedzę więc i patrzę na zamglony jesienny świat.
Zanim rzucę się w ten wir domowej krzątaniny, zapamiętam mgłę na polach, krople dżdżu na żółtych listkach małej brzózki, zieloniutką, mokrą trawę. 
Jest listopad, przemawiam do siebie. Listopad.

1 komentarz:

  1. Na szczęście listopad ma tylko 30 dni :) Ja swoją mamę wysyłam za tydzień do sanatorium :) Bardziej cieszę się ja niż ona ;)

    OdpowiedzUsuń