Leżę.
Leżenie jest fajne. Uprawiam je mniej więcej od środy - dziś niedziela - i jeszcze mi się nie znudziło. Widocznie tak trzeba, tłumaczę sobie. Jak nie będę musiała już leżeć, po prostu wstanę i pójdę.
A na razie idę. Położę się, przykryję kocem, będzie cudownie.

Mam przerzuty do mózgu. O czym dowiedziałam się w ten sposób, że dostałam ataku padaczki. Nie było to miłe i nie polecam.
Więc dostaję teraz mnóstwo leków, po których chce mi się spać. Idę spać. Jak się wyśpię, napiszę coś normalnego. Na razie jest piękna zima i mam w sobie mnóstwo uwielbienia.

Mam stół podobny do bramy triumfalnej.

Czyli poszłam do sklepu i kupiłam wielki stół, przy którym zmieści się cała rodzina, która przyjedzie na święta.

Bardzo się cieszę, bo marzyłam o takim właśnie. Muszę mu teraz uszyć piękne obruski.

Kiedy zachorowałam, dziewczyny przeprowadziły zbiórkę pieniędzy na moje leczenie. Ale póki co nie potrzebuję czynić jakichś nakładów finansowych, nie biorę drogich leków (neoparina jest refundowana, płacę za nią grosze, a w nutridrinki zaopatrują mnie Edzia z Beatką, na zmianę). 

Więc mam stół!

I Fruzię na kolanach.

I cudowną, szarą pogodę (jak Barbara po wodzie - hm, hm???).

I własnie chyba machnę sobie kawkę. Mam raka i jestem szczęśliwa.

Nie mam pojęcia, co się stało z listopadem. Był, był, był - i nagle grudzień.

Ale jeszcze wczoraj był piątek. Piątek cały spędzam poza domem, w szpitalu, od bialuśkiego rana do ciemnej nocy. Syny pakowały się same na biwak - bo przecież w czwartek, przy matce, nie honor. Więc miałam kapanie chemii urozmaicone licznymi telefonami typu: matko, gdzie mój śpiwór, matko, gdzie mój mundur, matko, matko.

A jeszcze wcześniej byłam u swojej ulubionej pani kardiolog.

Pani kardiolog miała w gabinecie stażystę.

- O - mówię. - Pan na staż do kardiologii? Nadaje się. Przystojny!

Pani kardiolog za to zażądała ode mnie dokumentów, jakie zazwyczaj powinnam przy sobie mieć. Na przykład wypisu z poprzedniego razu, sprzed tygodnia.

No, ale ja tego dziś przy sobie nie mam. Jechałam tutaj i myślałam: nie mam ze sobą dokumentów i co będzie? No, i masz!

Przeszukuję kieszeń na dokumenty w moim plecaku; żeby było łatwiej, wyjęłam wszystko na lekarskie biurko i przepatruję.

- Wypis Bebunia z sanatorium... Faktura na ciuchy... Oceny Mańka z wywiadówki... Swoich dokumentów niestety nie mam.

- Ojej! Ale ja powinnam zerknąć! Ech... Da mi pani te oceny - zdecydowała się pani doktor. Ogląda oceny Mańka. Nie jest zachwycona (ja też nie), ale w końcu je oddaje, robi jakieś adnotacje w swoich dokumentach, pisze dla mnie wynik badań.

I już, i wszystko jest dobrze, u takich ludzi się leczę. Pani doktor tak poza tym jest doskonałym fachowcem w swojej dziedzinie. I myślę, że z ocen Mańka wywnioskowała wiele na temat mojego stanu.

Poza tym znowu spotkałam mnóstwo znajomych i zebrałam pozytywne opinie na temat mnie  w peruce.

Peruka naprawdę jest boska! Lubię swoje odbicie w lustrze. Wysłałam  do producenta maila, że robi dobrą robotę i że jestem zachwyconą klientką. W zamian dostałam paczuszkę firmowych upominków :)

Tak naprawdę cudowni są ci moi chłopcy.
Wstałam dziś później niż zazwyczaj, oszołomiona po wczoraj.
Wczoraj wieczorem bardzo mnie bolało, nie mogłam spać, brałam proszki. Cieszyło mnie tylko to, że to mnie boli, a nie mojego niunia któregoś. Ale bolało bardzo.
Synki tymczasem same wstały, zjadły śniadanie, zebrały się do szkoły. I zdążyły na sąsiada, który wcześnie wozi do szkoły swojego synka, bo musi potem lecieć do pracy. Babcia mówi:
- Mańka to nawet nie widziałam, chyba Bebunio go budził.
Cuda moje cudowne.

Dwa dorastające syny to jednak za dużo jak na jedną mnie. W dodatku chorą! Mario nie poszło do szkoły, bo ponoć źle się czuje, Bunia przywieźliśmy wczoraj z sanatorium w totalnej rozsypce (mamo! Jak to możliwe, że przez trzy tygodnie zżyłem się z niektórymi ludźmi bardziej niż z innymi przez całe życie?). I teraz się kłócą, piorą, spierają, kuksają, ratunku! Jutro obaj do szkoły, na bank.

Bunio cierpi. Jak się nie pierze z bratem, cierpi. Przeżywa rozstanie.

Boli mnie, jak na niego patrzę.

Cudak mój mało-duży...

Z takich pięknych mgieł wyłoniła się wczorajsza niedziela