Święto Niepodległości.

Maniusia nawet wytypowano do wzięcia udziału w gminnych biegach niepodległościowych. Ekscytował się tym ogromnie, w przeddzień trenował o zmroku na drodze, chciał wypaść jak najlepiej. Dystans: 400 metrów.

Pojechali.

- Mamo, masakra! Zająłem przedostatnie miejsce! Bo ci chłopcy ze szkoły w gminie najpierw strasznie się rozpychali i wypchnęli mnie na sam koniec, a jeden specjalnie nadepnął mi na but i musiałem się zatrzymać, żeby sobie ten but założyć i zawiązać, i już nie miałem szans... Ale postarałem się i wyprzedziłem tego jednego, żeby nie być taki całkiem ostatni. To nie było uczciwe i nie wiem, dlaczego nikt z nauczycieli nie zwrócił na to uwagi! 

- Nie przejmuj się. Fajnie, że wziąłeś  udział w biegu, to jest ważne. 

- Ale nie zająłem dobrego miejsca!

- A co byś wolał: zająć nieuczciwie dobre miejsce, czy uczciwie być na końcu?

- No... nie wiem... - zamyślił się.

Niech myśli.

Bunio skończył 9 lat. Był tort, świeczki i lampion, który nie chciał polecieć, bo niecierpliwy Bunio chciał go wypuścić już, zaraz, natychmiast. Natychmiast lampion się obraził i spalił. To nic. Dziewięciu ukończonych lat już nie da się odwołać.

Byłam na zjeździe absolwentów mojej szkoły średniej. To właściwie historia osobna, o świecie sprzed dwudziestu lat, o wspomnieniach, których już dawno nie wyciągałam na światło dzienne i zdziwiłam się, że są, o zmieniającym się obliczu miejsc, o twarzach.

Nie spotkałam nikogo z mojej klasy, choć na fejsbuku dziewczyny obiecywały, że będą.

Spotkałam towarzystwo z klasy równoległej. Przygarnęli mnie, było mi dobrze. Cieszę się, że tam byłam.