Powiem to jasno i wyraźnie: nie prosiłam o tą wiosnę, nie czekałam na nią, nie chciałam jej.

A ona jest.

Najwyraźniej i najbezwzględniej: kwitną mirabelki i tulipany, brzozy zazieleniły się w mgnieniu oka i nawet zdążyłam powydzierać perz z truskawek (zastanawiam się nad założeniem plantacji perzu, wówczas powyrywałabym truskawki, których jest na poletku zdecydowanie mniej). 

Jest wiosna i jaskółki, nowe życie, nowy świat.

I nie mam wyjścia. Muszę się rzucić w to życie, kupić większe buty i dłuższe spodnie moim chłopcom, ciąć gałązki czeremchy na bukiet, szukać pokrzywy na obiad. I całe swoje wnętrze wydać tej wiośnie, na wieczne odradzanie.

Uzbroiłam się w śliczne buty i kwiaciaste spódnice do kolan. Niech będzie.

- Zrobiłem coś pożytecznego - oświadcza Bebunio. - Wykąpałem Kluska.

Klusek jest szczeniaczkiem, który "z pewnością" marzył o kąpieli. Pewnie w sadzawce, boję się pytać. Żeby się tylko, tłuścioszek, nie przeziębił.

- Więc - kontynuuje mój niezwykle pomocny syn - mogę już jechać na wieś.

On nie pyta, on stwierdza.

Już ja mu coś wymyślę. Potem.

- Tylko nie siedź za długo - napominam rodzicielsko póki co.

- Nie, tylko trzy godzinki - i już go nie ma.