Wydarzyło się tyle rzeczy! O ile rzeczy mogą się wydarzać.

Na przykład kupiłam sobie sukienkę. Sukienka jest z miękkiej, milusiej dzianiny, a dzianin nie mogę szyć na mojej maszynie. Więc muszę kupować.

Sukienkę przywdziałam w niedzielę, kiedy zgarnęłam towarzystwo do teatru, na rodzinną niedzielę. Teatr bardziej muzyczno-taneczny niż inny i myślałam, siedząc sobie z boku i patrząc bardziej na zaproszoną przeze mnie widownię niż na scenę, że moi mężczyźni, którzy razem mają już dziewiętnaście lat, po spektaklu zjedzą mnie żywcem.

A oni byli zachwyceni.

Brawo bili tak, że ich ręce bolały.

- Koniecznie, koniecznie musimy tu jeszcze przyjechać! Obiecaj, mamo!

Zmarzłam w sukience. Sukienka jest na lato, nie na zimny maj.

Prezydent podpisał przedwyborczą ustawę zezwalającą rolnikom na sprzedaż własnych produktów przy uproszczonej procedurze podatkowej:

oto odnośny artykuł z GW

Jako rolnik, w którym żyłka przedsiębiorczości jeszcze jako tako się trzyma, zapragnęłam posprzedawać nieco własnych produktów. Gdyby ktoś był zainteresowany pierwszorzędnym dżemem z truskawek albo węgierek,  albo ogórkami kiszonymi, albo sokiem z malin czy miodkiem z mlecza...

W tym celu udałam się do powiatowej stacji sanitarno-epidemiologicznej doinformować się o szczegóły wymogów produkcji.

Pani najpierw wyrzuciła mnie za drzwi, gdyż z inną panią była akurat w trakcie śniadania.

Po dwudziestu minutach zgodziła się łaskawie wysłuchać, czym zamierzam zawrócić jej głowę.

Oczywiście muszę napisać receptury produktów - do weryfikacji Sanepidu- oraz zaprojektować linię technologiczną uwzględniającą wymogi Sanepidu. 

Wykluczone, ażebym miała robić dżem w kuchni, w której gotuję zupę dla dzieci.

Nawet, gdyby to było tylko dwadzieścia słoików rocznie.

A etykiety? Niech no ja się najpierw dowiem o etykietowaniu słoików. A potem przyjdę.

A twarogi, jaja? To musiałoby być pod kontrolą weterynarza.

Aha. Dziękuję.

Już się nahandlowałam.

A potem byłam jeszcze tu, i tam, i w ogóle. 

Pieliłam grządki. Z pobliskich olszynek dobiegło mnie poszczekiwanie małego pieska. Rozejrzałam się. Na gałęzi siedział szpak i "ćwierkał" naśladując szczekanie psa.

Pieliłam grządki. Nieopodal ogrodu, na drodze, zatrzymał się wujt swoją śliczną bryką.

- Pojedź ze mną do miasta, bo mi się samemu nie chce.

- No, ale jak to? A po co jedziesz? I w ogóle nie ubrana jestem i nie umyta, i z pazurkami w ręku...

- Bardzo dobrze, chodź, buraki poczekają.

Poczekały. Dziwne. A ja jeździłam po mieście w stroju polowym i z pazurkami w ręku.

Pieliłam grządki, aż tu nagle listonosz przyniósł mi zaproszenie na ślub kuzyna. Jeju, kiedy ten Misiek tak wyrósł - taki chłopczyk, chłopczyk, a tu nagle ślub.

Teraz pieląc grządki rozmyślam: jechać, czy nie jechać.

Pielenie trwa bardzo długo. Między innymi dlatego, że ciągle mi ktoś przeszkadza...