Robiliśmy dziwne rzeczy. Niecodzienne.

Na przykład zabraliśmy Babcię do miasta, na urodziny Niteczki. Coraz bliżej do tego wielkiego miasta; kiedyś jechało się jak na biegun, potem - trzy godziny pociągiem, a teraz, moim superszybkim samochodem (poza terenem zabudowanym, rzecz oczywista) - jedne małe dwie godzinki. Nie ma o czym mówić.

Babcia była bardzo dzielna.

Niteczka szczęśliwa. 

Miałam przez chwilę na ręku czteromiesięczną Tereskę. Cudowną!

Chłopcy osobiści wzruszyli ramionami - czym tu się zachwycać - i poszli w tłum rówieśników.

Teresce ulało się obok pieluchy w kaczuszki, na mój piękny sweterek. Sweterek w modnym onegdaj kolorze cappuccino, więc nie zrobiło mu to różnicy. 

Teresce owszem - najwidoczniej ulżyło.

Chcę Tereskę! Na zawsze, moją!

(muszę podgonić Bebunia z tym castingiem na męża)

Poza tym widziałam ludzi. Różnych.

Ludzie widzieli mnie i nie uciekli, więc nie zdziczałam całkiem na tej wsi.

Jadłam zupę z dyni w ilościach nieprzyzwoitych.

Żyłam. Pięknie było.